سنگین

با انگشت های پایش در میان ملحفه‌ها دنبال جای خنکی می گشت

اما نتوانست پیدایش کند.

هیچ توجهی به زمان بالا آمدن ماه و یا

به جغدشاخدار بزرگی که به سمت یک زاغ کبود حمله کرده بود نداشت.

از همان جایی که بر روی تشک دراز کشیده بود صدای بلند شدن پرنده هایی را در مرداب شنید

اما به سراغ آنها نرفت.

زندگی در سرکوب کردن احساساتش کارکشته اش کرده بود اما

تنهایی قطب نمای خودش را دارد.

روز بعد برگشت به آن ساحل تا بدنبال چیس بگردد

 و روزبعد هم همینطور.

کایا با اضطراب سر تکان داد.

چیس از قایقش بیرون آمد و دستش را به طرف او دراز کرد.

کایا مکث کرد تماس پیدا کردن با کسی ینی

 تکه ای از وجودت را از دست بدهید.

تکه هایی که هیچ وقت دوباره بر سر جایش برنخواهد گشت 

با همه این اوصاف دستش را آرام به دست او سپرد

در همین حال که پا به عقب قایق می گذاشت تا روی بالشتکش بنشیند

چیس تعادل او را حفظ کرد.